تشنگی ام کنارم نشسته است

آیینه و صبح جوابم کرده اند روز را در ملافه ای زیر سرم دارم خورشید که می رود بی خویشتنی ام را می پوشم و راه می افتم تا بر کاناپه ها که جاشوان عرقهاشان را فنجان فنجان خشکانده اند دریا را جرعه جرعه بنوشم * ناطور صبح که می رسد تشنگی ام کنارم نشسته است می روم خورشید که رفت بر می گردم. بندرعباس 1375